Van de achteromslag
van 'Ik probeer mijn pen...'

Vroeger, toen men nog met een ganzeveer schreef, was het herhaaldelijk nodig de punt van de schacht met een 'penne'-mesje aan te spitsen, een operatie waarvan de uitkomst niet altijd direct ideaal was. Alvorens dus in het kostbare manuscript verder te werken, probeerde de kopiïst zijn pen door op een stukje perkament enkele woorden, een vrome overweging, een versregel neer te schrijven.

Dat deed eind elfde/begin twaalfde eeuw ook de onbekende monnik die, door lente of duivel bekoord, voor hij zijn ernstige werk voortzette, 'zijn pen probeerde' door het begin van een liefdesliedje neer te schrijven, een liedje waarin de dichter zich beklaagde omdat alle vogeltjes al begonnen waren hun nestje te bouwen, hinase hic enda thu, behalve ik en jij ... Deze versregels: Hebban olla uogala nestas bigunnan hinase hic enda thu, vormen de alleroudste ons bekende tekst in het Nederlands, - zij zijn het begin van onze literatuur.

Ik probeer mijn pen is een beknopte geschiedenis van onze literatuur, waarin woord en beeld samenspelen: de tekst geeft in vogelvlucht het verhaal, maar de hoofdschotel wordt gevormd door de afbeeldingen. En zo ziet de kijker/lezer het panorama van onze letterkunde zich ontrollen in reprodukties van zeldzame handschriften, middeleeuwse miniatures, titelpagina's van incunabelen, maar ook in afbeeldingen van hedendaagse schrijvers, van hun omgeving, hun manuscripten, want juist aan de eigen tijd is de meeste aandacht besteed.

Het blijkt, voor wie dat nog met wist, dat de geschiedenis van onze letterkunde, van Heynric van Veldeken tot Lucebert, van Vondel tot Wolkers, van Multatuli tot Maarten 't Hart, een boeiende en springlevende aangelegenheid is.

^