|
VOORPAGINA - HOE HET BEGON - WIE WIJ ZIJN - AGENDA & CONTACT POËZIEROUTE - PROJECTEN - VARIA - ARCHIEF |
Dichters bij elkaar - Stellen zich voor
|
De Ridder Dichters |
| Marco de Vries  Marco de Vries, 19 mei 1967. Vanaf 1989 genaturaliseerd Ridderkerker, voorheen Hagenees ....  1. Op de tocht (of een Ridderkerkse oplossing voor een Harderwijks probleem van een harde wijker) Een getroubleerde neus uit R'kerk Zuid, snoot zijn gok iedere morgen nogal luid. Tot een zeker moment, de telefoon rinkelde op het R'kerkse arrondissement. Een trouwe diender nam op en vroeg lief: “Plietsie, wát blief?” De klabak verslikte zich in koffie en brood tegelijk, aan de andere kant klonk de directeur van het dolfinarium Harderwijk ! Hij was ietwat gegeneerd, want door de herrie van die neus raakten de walrusvrouwtjes hevig geëxalteerd. Het enige walrusmannetje Nicolai, begon zelfs te fluiten naar íedere voorbij lopende dame; geheel niet fraai.. De agent besloot toen toch het dossiér, met een vaderlijk advies en -lumi-neus- idee. En sindsdien staan in de ochtenduren in het dolfinarium bij het walrussenverblijf, het is geen mop alle walruswijfjes met een koptelefoon op hun kop . Vóór hun hek, te luisteren naar Don Williams; Coffee Black... (p.s. Bij muziekliefhebbers beter bekend als: some broken hearts never mend.) Marco de Vries ® 2. Duiker beneden? (Een dicht om te verslinden. Diep donkerblauw dompellaarsleed; dddl) Ik ben de diepzeeduiker, ik ga diep. Zwaar voorover torsend elke zeebodem die ik beliep. Na de dienst in mijn zeemanskerk, ga ik met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Dan zak ik dieper en alleen. Om mijn nek, met de keerzijde van een 18 kilo zware medaille als een molensteen. Op mijn hoofd de koperen helm, en halsstuk. Op de bodem werk je altijd onder hoge druk. Hoe diep kan ik zinken, tussen de gezonken zonder te verdrinken. Ik ga twintigduizend mijlen onder zee, en ontdek nachtmerries onder arctisch meer vostok van organisme 46-B. Zo komt daarom ook mijn tijd op de duikersklok. Na een ontmoeting met de top van de voedselketen in shock. En vind men mij dus nooit postuum, op de diepe bodem in mijn atmosferische duikerskostuum. Marco de Vries ® 3. De gelazer-straal In sterretrek, sterrenstrijd en Alie,N zie je ze op de heup van menig film idool, zo een prominent glanzend läser pistool. Bij ieder gevaar en gezeur, schieten ze dan in elk denkbaar prachtige kleur. Zet de richting heel eenvoudig wat krommer, en je schiet met gemak een enge griezel van zijn ruimte brommer. In elk wetenschappelijk fantastisch verhaal, worden er heel wat twisten beslecht met die straal. En dat iedere buitenaardse baas er, veel mee voorkomt van al dat intergalactische ge-la-zer. Alle voorsprong bovenal niet verkeerd, is de läser 2.0 al helemaal uitgefaseerd. In gebruik heb je te kampen, met slechts 2 instellingen; verdoven of geheel verdampen... Door al die heldhaftige duels op exotische planeten met beleid en moed, vraag je je af, hoe komen ze toch aan al dat geweldige speelgoed. Het spannends staat zo'n supersonische schieter, op een elegante amazone, veel inquisiteur. Op een grensoverschrijdende wereld vol erotica, in een paleis van een soort feministisch Utopia. Het thema is welbekend, en door menig regisseur erkent. De bezoekende ,mannelijke, ruimtereizigers worden snel ontwapend van hún 'ding', door knappe dames in bijvoorbeeld alleen een string. En verworden daarna heel braaf al gewillig tot hun slaaf. Om voor eeuwig in liefde onder te dompelen, en lispelend nog wat vaags over hun läserwapen te mompelen; “wat zullen ze hier wel niet van vinden ó lieve genezer.. wat een gelazer toch telkens met die lezer..” Marco de Vries ® 4. De Illusie van de oudheid een gedicht voor de Belgische vluchtelingen van 1914 Met den eersten wereldbrand ging het gerucht in om voorzienig onderdak aan d'n Bels'n vluchteling. Als nood in uitwijk naar onzer scholen en al, want met een hoger aantal hield men geen rekening. Voor 377 helden, was de waarheid nooit eenvoudig en zuiver zelden, want den mens zijn oorlogen verloochenen nedergang , vielen sommigen zoet en de meerderheid bang. Die zaterdag 10 oktober 1914, kwamen zij over de brug. Het lijkt een eeuwigheid terug, maar de wereld brengt de vluchteling nog altijd voort, ende vlug. 's-lands bestuur deelde ze in drie kleuren delinquenten ; fatsoenlijke behoeftigen, minder gewenst en gevaarlijke elementen. De vorstin had na een paar dagen al, groots en onverwacht, een statig bezoek aan het behulpzame Ridderkerk volbracht. Om daar ook te spreken met Ludovica welke dankbaar later haar eerstgeborene dochter Wilhelmina benoemde met de besprenkeling van het doopwater. Pas in 's-heerens jaar 1919, na alle wereldrumoer, keerde men naar 'grande-Belgique' retour. Vadertje tijd ziet zelfs heden ten dagen, hevig vuur en vlam en andere plagen. Als is ié stokoud, alle malaise raakt ié ten spijt nooit kwijt, door te denken dat het slechts 'was' in de voorbije oudheid. Vanwege goed nabuurschap kregen onze zuiderburen kracht naar kruis, en waren ze na hun vrees en ongemak weer veilig thuis. Marco de Vries ® |
^