Mijn naam is Antonia Maria, roepnaam Toos, van der Linden - Los.
Mijn man Willem is vorig jaar overleden, wij hebben 3 mooie dochters.
Ik heb de opleiding Nederlands MO-A gedaan bij de Nutsacademie in Rotterdam en ik heb een aantal jaren lesgegeven in Rotterdam. Verder heb ik buitenlanders van diverse nationaliteiten met veel plezier lesgegeven. Ik houd erg van de franse taal en heb toen ik 20 jaar was, een jaar in Parijs gestudeerd.
Het volgende gedicht is een sonnet en slaat een beetje op mijn huidige situatie/gevoel.
Op de foto sta ik met mijn jongste dochter, tijdens een vakantie in Griekenland.
Toos van der Linden - Los
COMMUNIE
In de prachtige kathedraal van de Sint Jan
Zijn ze ter viering bij elkaar
Ook mensen met een andere geaardheid
Vormen voor de kerk een paar
Ze zingen: “We slaan het oog tot U omhoog”
Want Jezus sluit toch niemand uit
Maar de pastoor heeft andere gedachten
En komt met een heel ander geluid
“U moet leven naar de 10 geboden”
Zo sluit hij mensen uit
Ze willen graag bij de kerk behoren
Maar deel uitmaken van brood en wijn
Is voor hen niet mogelijk
“Gij zult geen homo of lesbo zijn”
Waar blijft de kerk met al haar regels?
Waar is de heiligheid van de pastoor?
Als er berichten zijn van misbruik
Van zoveel jonge mensen
Misbruikt en hun het zwijgen opgelegd
Voor het leven getekend
Wanneer wordt daar iets van gezegd?
DE LEESCLUB
Elke maand komen ze bij elkaar
De meisjes van 60+ en meer
Ze lezen boeken heel literair
En bespreken ze keer op keer
Soms is het een roman
De meisjes voelen zich weer jong
En vergeten even thuis hun eigen oude man
Ze zijn weer 18 of iets meer
Ze lezen alle nieuwe werken
En zoeken veel op internet
Ze zijn echt bij de tijd
En hebben ook veel pret
Vergeten even ouderdom en last
Denken niet aan rimpels of ander ongemak
Ze voelen zich één met de hoofdpersoon
En gaan soms helemaal uit hun dak
Thuis gekomen bij hun echtgenoot
Die weer voor de televisie hangt
Is het contrast toch wel groot
Denkt zij : “Is dit wat ik verlang?”
Maar ’s avonds, moe van het praten
Schenkt hij voor haar een kopje thee
En vraagt: “Ben je moe?
Ik ga naar bed, ga je mee?”
GEMIS
Gemis is als wonen in een onbekend land
Zonder herkenning of houvast
Een gemis dat blijvend is
Is een leven dat niet meer past
Opgescheept met het verleden
En de toekomst als een last
Zoek ik weer naar wegen
In een land dat niet meer past
Partners voor het leven
Door de dood ruw ingehaald
Moet je alles uit handen geven
Moeizaam zoekend naar nieuwe wegen
In het onbekende land
Naar een andere vorm van leven
WENS
Ik wenste dat ik nog was
Dat alles nog nieuw was
Om zo te zeggen
Nog pril en nog een begin
Ik wenste dat de mensen
Nog waren wie ze oorspronkelijk waren
Zoals bedoeld met aandacht voor elkaar
En trachten de vrede op aarde te bewaren
Ik zocht en zoek het antwoord
Op zo veel vragen
Waarom ziekte, verdriet en pijn
Ik zocht en vond het antwoord niet
Maar misschien is het genoeg
Om alleen echt MENS te zijn
---
Ik ben niet geboren uit zonnegloren
En ik heb geen eeuwigheid te gaan
Ik ben slechts een van talloos velen
Met een niet bekende naam
Toch wil ik mij noemen
Een kind zoals ik was
Geboren niet uit zonnegloren
Maar puur voor wie ik was
Met idealen en vol moed
Vol verwachting wat zou komen
De toekomst met een gouden gloed
Oud en zoveel wijzer
Nog steeds een kind met vragen
Al ben ik nu oud en zoveel grijzer
---
MUZIEK
Mijn hoofd is vol muziek
met klanken die ik nooit eerder hoorde
Ik geef mij over en vergeet alles om mij heen
alsof het mij nooit eerder zo bekoorde
Ik voel me als opnieuw geboren
Het wordt weer licht om mij heen
De wereld is vol klank en kleur
Ik ben weer die ik was voorheen
Los van ruimte en tijd
geniet ik ademloos
en voel me dan heel rijk
Soms is het een lied, soms Bach
Mijn leven wordt verrijkt
Muziek brengt mij weer een lach
---
Wij leefden als in een droom
volkomen zorgeloos
met een huis, een tuin, een kind
en in ons hart een rode roos
Onkundig van verdriet en leed
zich warmend in het licht
een vlinder op een tak
de vleugels bijna dicht
De lucht zo helder als kristal
met hier en daar een wolk
niet wetend wat komen zal
De vogels zingen nog hun lied
de rozen bloeien met ongekende pracht
wij wisten niet van verdriet
---
© Toos van derLinden-Los
---
Eerste plaatsing
op website
'De Ridder Dichters'
23 juli 2009
